Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

- Γέροντα, για την ανατροφή των παιδιών ευθύνο­νται μόνον οι γονείς;

- Κυρίως οι γονείς ευθύνονται, γιατί, ανάλογα με την ανατροφή που θα δώσουν στα παιδιά, θα γίνουν καλοί κληρικοί, καλοί εκπαιδευτικοί κ.λπ., και θα βο­ηθούν και αυτά με τη σειρά τους τα παιδιά, και τα δικά τους και του κόσμου. Η μητέρα μάλιστα έχει πε­ρισσότερη ευθύνη από τον πατέρα για την ανατροφή των παιδιών.

Αν οι γονείς, κατά το διάστημα που το παιδάκι εί­ναι ακόμη στην κοιλιά της μητέρας, προσεύχονται, ζουν πνευματικά, το παιδάκι θα γεννηθεί αγιασμένο. Και στη συνέχεια, αν το βοηθήσουν πνευματικά, θα γίνει αγιασμένος άνθρωπος και θα βοηθάει την κοινωνία, εί­τε στην Εκκλησία θα διακονεί είτε στην εξουσία θα ανεβεί κ.λπ. Πρέπει όλοι να βοηθούμε τα παιδιά, ώστε να γίνουν σωστοί άνθρωποι και να μείνει λίγο προζύμι για τις επόμενες γενιές. Γιατί τώρα, όπως πάνε τα πράγμα­τα, πάει να χαθεί και το προζύμι. Και αν χαθεί το προ­ζύμι, μετά τι θα γίνει;

Οι γονείς που γεννούν τα παιδιά και τους δίνουν το σώμα πρέπει να συντελέσουν, όσο μπορούν, και στην πνευματική αναγέννησή τους. Γιατί ο άνθρωπος, εάν δεν αναγεννηθεί πνευματικά, είναι για την κόλαση. Ύστερα οι γονείς, ό,τι δεν μπορούν να κάνουν οι ίδιοι για τα παιδιά τους, θα το αναθέσουν σε δασκάλους. Γι' αυτό λέει και η Εκκλησία μας «τοὺς γονεῖς ἡμῶν καὶ διδασκάλους»[1]. Υπάρχουν όμως και οι πνευματικοί Πατέρες, που μπορεί να μην έχουν παιδιά, αλλά βοη­θούν πιο θετικά στην αγωγή των παιδιών, γιατί εργάζονται για την πνευματική τους αναγέννηση.

Θέλω να πω, όλοι πρέπει να βοηθούν, καθένας με τον τρόπο του, με το παράδειγμά του, για να αναγεν­νηθούν τα παιδιά, ώστε να ζήσουν ειρηνικά σ' αυτήν την ζωή και να πάνε στον Παράδεισο. Όταν τα παιδιά γίνουν πνευματικοί άνθρωποι, ούτε νόμους χρειάζο­νται ούτε τίποτε. «Δικαίοις νόμος οὐκεῖται»[2].Ο νό­μος είναι για τους παρανόμους. Η πνευματική εξου­σία είναι ανώτερη από τις ανθρώπινες εξουσίες.

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι, Οικογενειακή Ζωή

---

1. Βλ. Ωρολόγιον το Μέγα, Ακολουθία του Μεσονυκτικού, Μικράν απόλυσιν, εκδ. «Αποστολικής Διακονίας», Αθήναι 1991, σ.24.

2. Βλ. Α΄ Τιμ. 1,9