Εορτή της Παναγίας της Παντανασσής και της Επανακομοιδής του Ι. Λειψάνου του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου

Σήμερα στον Ι. Ναό  Αγίου Σάββα ιερούργησε ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Αμαθούντος κ. Νικόλαος με την ευκαιρία της Συνάξεως της θαυματουργού Εικόνος της Παναγίας της Παντανάσσης, όπου στον ναό μας φυλάσεται αντίγραφο της. Αλλά και της εορτής επί του χαρμοσύνου γεγονότος, που συνέβη πριν 51 χρόνια, της επανακομοιδής του Ιερού Λειψανου του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου από την Βενετία στην Ιερά Λαύρα του.

Περί της επανακομιδής του ιερού λειψάνου του αγίου Σάββα

Το 1965 έγινε, με πανηγυρικές τελετές, η επανακομιδή του ιερού λειψάνου του αγίου Σάββα στο μοναστήρι του. Το ιερό λείψανο το είχαν κλέψει οι σταυροφόροι της Α' σταυροφορίας (1096 - 1099) μαζί με πολλά άλλα ιερά λείψανα και το μετέφεραν στη Βενετία όπου και το έθεσαν στον ναό του αγίου Αντωνίνου. Εννέα αιώνες περίπου αργότερα έμελλε να επανέλθει και πάλι ο μεγάλος ασκητής της Ορθοδοξίας στο μοναστήρι που ο ίδιος έκτισε.

Πριν την παραλαβή του ιερού λειψάνου είχαν προηγηθεί μεταξύ του Πάπα της Ρώμης Παύλου Στ' και του Πατριάρχου Ιεροσολύμων Βενεδίκτου συνεννοήσεις για τον καθορισμό αντιπροσωπειών, ημερομηνιών, τελετών και άλλων θεμάτων σχετικών με την παράδοση και την παραλαβή.

Από πλευράς Πατριαρχείου Ιεροσολύμων ορίσθηκε η αντιπροσωπεία στην οποία μετείχαν ο Αρχιεπίσκοπος Ιορδάνου κ. Βασίλειος, ο Αρχιμανδρίτης Θεοδόσιος, ηγούμενος της Βηθανίας, ο Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ, ηγούμενος της Λαύρας, και ο ιεροδιάκονος (νυν Μητροπολίτης Ναζαρέτ) κ. Κυριακός.

Ο Γέρων Σεραφείμ είχε ιδιαίτερη αγάπη και ευλάβεια στον άγιο Σάββα. Εδιηγείτο στα καλογέρια του μετά την επανακομιδή του ιερού λειψάνου τα εξής: «Ο Πάπας», έλεγε «δεν μας έδωσε το ιερό λείψανο, γιατί μας αγαπούσε, αλλά γιατί συχνά εμφανιζόταν σ’ αυτόν και τον ενοχλούσε για να επιστρέψει στο μοναστήρι του. Όταν πέθανε ο Πάπας που δεν έλαβε υπ’ όψιν του τον Άγιο, εκείνος εμφανίστηκε και πάλι στον διάδοχό του. Αλλά και στον ναό που βρισκόταν το ιερό λείψανό του θησαυρισμένο μέσα σε γυάλινη λάρνακα χτυπούσε το τζάμι, έκανε φασαρίες, τάραζε τους φύλακες και τους λατίνους μοναχούς».

Παρά τις εκδηλώσεις τιμής και αγάπης εκ μέρους των Λατίνων τόσο στην αντιπροσωπεία όσο και στην Αγιοταφική Αδελφότητα υπήρχε διάχυτη η αμφιβολία εάν οι Δυτικοί απέδιδαν το πραγματικό άγιο λείψανο στην ορθόδοξη αντιπροσωπεία. Όταν η ορθόδοξη αντιπροσωπεία μετά από το μακρύ και κοπιαστικό ταξίδι έφθασε στον ναό του αγίου Αντωνίνου, ο Γέρων Σεραφείμ παρατηρούσε, προς έκπληξη των υπολοίπων, με ιδιαίτερη επιμονή το ιερό λείψανο, σαν να έψαχνε να βρει κάποιο σημάδι που να πιστοποιεί την αυθεντικότητά του. Κάποια στιγμή με έκδηλη χαρά φώναξε στους υπόλοιπους: «Πατέρες, είναι το πραγματικό λείψανο». Πιστοποίησε τη γνησιότητα από το γεγονός ότι έλειπε το ένα από τα δύο μάτια. Γνώριζε ο π. Σεραφείμ από παλαιά συναξάρια της Λαύρας ότι οι μονοφυσίτες στα χρόνια του αγίου Σάββα σε μια διαμάχη που είχαν μαζί του για την ορθή πίστη του είχαν βγάλει το μάτι. Από εκείνη τη στιγμή δεν απομακρύνθηκε από αυτό. Ακόμη και όταν το αεροπλάνο διανυκτέρευσε στην Αθήνα, για να προσκυνήσουν επί του αεροπλάνου οι αναμένοντες αυτό πιστοί, ο Γέρων παρέμεινε μόνος όλη τη νύχτα φύλακας του ιερού λειψάνου, ενώ η υπόλοιπη συνοδεία λόγω του κόπου μετέβη στην Αθήνα για ανάπαυση.

Διηγείται ο Μητροπολίτης Ναζαρέτ ότι καθ' όλο το διάστημα που ο Γέρων Σεραφείμ στεκόταν φρουρός δίπλα στο άγιο λείψανο, έδιδε τόσο στον ίδιο όσο και στα υπόλοιπα μέλη της αντιπροσωπείας την αίσθηση ότι ανάμεσά τους γινόταν κάτι σαν μυστική συνομιλία, σε σημείο που να εντυπωσιάζονται και να θαυμάζουν το γεγονός.

Όμως δεν άργησε να παρουσιασθεί ο μεγάλος προβληματισμός, πώς δηλαδή θα γινόταν η αλλαγή των ενδυμάτων του ιερού λειψάνου βάσει των συμφωνηθέντων. Συγκεκριμένα μετά την αρπαγή του ιερού λειψάνου από το μοναστήρι, οι Λατίνοι στη Βενετία το έντυσαν με ενδύματα λατίνου ιερέως, ενώ τα χέρια του αγίου Σάββα ήταν σταυροειδώς επί του στήθους του. Μετά από εννέα περίπου αιώνες, η ακαμψία του σώματος δεν επέτρεπε την αλλαγή της λατινικής περιβολής με τα ράσα του Ορθόδοξου κληρικού, με το πετραχήλι και το μοναχικό σχήμα που είχε φέρει μαζί της η αντιπροσωπεία για τον σκοπό αυτόν.

«Τότε είδαμε τον Γέροντα Σεραφείμ να γονατίζει μπροστά στο ιερό λείψανο και να προσεύχεται για πολλή ώρα. Κάποια στιγμή σηκώθηκε, έκαμε μετάνοιες στρωτές και σήκωσε με τα χέρια του τα χέρια του αγίου Σάββα σαν να ήταν χέρια ζωντανού ανθρώπου μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων μας», θυμάται με ακρίβεια μέχρι σήμερα και διηγείται ο Μητροπολίτης Ναζαρέτ. Τότε άλλαξαν τα ενδύματα του αγίου Σάββα και αφού τελείωσαν οι τελετές εκ μέρους των Λατίνων, άρχισε το ταξίδι της επιστροφής.

Όταν το γυάλινο φέρετρο έφθασε στην πλατεία του αγίου Μάρκου, στον μώλο, υπήρχε μια γόνδολα η οποία το μετέφερε με συνοδεία σε χώρο κοντινό προς το αεροδρόμιο. Κατά μια δε περίεργη σύμπτωση στον ίδιο μώλο είχε αποβιβασθεί το ιερό λείψανο αιώνες πριν.

Θαυμαστό γεγονός που εντυπώθηκε στον νου όλων ήταν τα χιλιάδες περιστέρια της πλατείας του αγίου Μάρκου τα οποία όλα μαζί, τη στιγμή που η γόνδολα με το ιερό λείψανο ξεκινούσε τον πλου της στα νερά των καναλιών, σαν κύμα πέρασαν πάνω από αυτήν χαιρετώντας με τον τρόπο αυτό τον μεγάλο φιλοξενούμενο που πλέον αναχωρούσε για το μοναστήρι του.

Χρόνια μετά, κάθε φορά που αντάμωναν ο Γέρων Σεραφείμ με τον Μητροπολίτη Ναζαρέτ κ. Κυριακό, του θύμιζε : «Τα περιστέρια, τα περιστέρια», σαν υπόμνηση του ότι και η άλογη ακόμη φύση συμμετείχε ως μαρτυρία τη στιγμή της αναχώρησης από τη Βενετία με προορισμό τα Ιεροσόλυμα. Εκεί παρέμεινε στον πανίερο ναό της Αναστάσεως για μέρες χάριν προσκυνήσεως των γυναικών, λόγω του αβάτου της Μονής του αγίου Σάββα.

Σημειώνουμε εδώ και ένα θαύμα το οποίο διηγήθηκε ο Γέρων Σεραφείμ σχετικά με το ιερό λείψανο του αγίου Σάββα που επανακομιζόταν στα Ιεροσόλυμα. Κάποια ορθόδοξη μοναχή, που περίμενε να προσκυνήσει το ιερό λείψανο, επολεμείτο από λογισμούς δυσπιστίας για το αν το ιερό λείψανο, που δόθηκε από τους Λατίνους, ανήκε πράγματι στον άγιο Σάββα. Είδε, μόνη αυτή, το ιερό λείψανο να ανασηκώνει λίγο την κεφαλή, να τη στρέφει προς αυτήν και έπειτα να επανέρχεται στην προτέρα θέση της κατακλίσεως, οπότε εν τρόμω και χαρά απέβαλε την αμφιβολία.

Η επανακομιδή του ιερού λειψάνου του αγίου Σάββα εορτάζεται την 30^ην Οκτωβρίου.

Ο Γέρων Σεραφείμ Σαββαΐτης

Ο Ηγούμενος Κουδουμά στον Ναό μας

Σήμερα εορτής του Αγίου, Αποστόλου, Ευαγγελιστού και επιστήθιου Μαθητή Ιωάννου του Θεολόγου, είχαμε την ιδιαίτερη χαράκαι ευλογία να λειτουργήσει στον Ναό μας, ο Πανοσολογιώτατος Ηγούμενος της Μονής Κουδουμά στην Κρήτη. Αρχιμ. Μακάριος.

Η Μονή Κουδουμά και η ιστορία της
Η Μονή Κουδουμά είναι αντρικό μοναστήρι που κτίστηκε από τους μοναχούς Παρθένιο και Ευμένιο, πάνω στα λιγοστά ερείπια παλιότερου μοναστηριού του 14ου αιώνα (Ενετική Περίοδος). Οι Ενετοί αναφέρουν στα έγγραφα τους το παλιό μοναστήρι σαν «Μονή του Χριστού», που όμως αργότερα εγκαταλείφτηκε, ίσως λόγω των πειρατών, και ερήμωσε.
Όταν ο Παρθένιος και ο Ευμένιος έφτασαν στον Κουδουμά, από το παλιό μοναστήρι σώζονταν μόνο ο μικρός ναός του, που στη συνέχεια έγινε το ιερό του νέου ναού (Καθολικού) της Μονής Κουδουμά.
Το κτίσιμο της Μονής Κουδουμά διάρκεσε από το 1878 μέχρι το 1895, και έγινε δυνατό με την υποστήριξη των κατοίκων της περιοχής που πρόσφεραν χρήματα και δωρεάν εργασία.
Οι τεχνίτες και όλοι όσοι βοήθησαν στο χτίσιμο του Μοναστηριού έμεναν στις σπηλιές στα δυτικά τοιχώματα του φαραγγιού απέναντι και ψηλότερα από τη Μονή.
Στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι σήμερα, στη Μονή Κουδουμά έχουν γίνει πολλές προσθήκες και βελτιώσεις. Μέσα στο χώρο της υπάρχουν 2 ναοί, το Καθολικό που είναι αφιερωμένο στην Παναγία και ο ναός προς τιμή των Αγίων Παρθενίου και Ευμενίου, που τιμούνται από την Εκκλησία σαν άγιοι και γιορτάζουν στις 10 Ιουλίου.
Τόσο τη μέρα αυτή, όσο και στις 15 Αυγούστου, τη μέρα της Κοίμισης της Θεοτόκου, πλήθος κόσμου έρχεται στο μοναστήρι για να προσκυνήσει και να συμμετέχει στη μεγάλη γιορτή.
Οι Αγιοι Ευμένιος και Παρθένιος

Ο Ευμένιος και ο Παρθένιος που έκτισαν τη Μονή Κουδουμά, ήταν αδέρφια από το χωριό Πιτσίδια, κοντά στα Μάταλα και τη Φαιστό.
Ο Παρθένιος γεννήθηκε το 1829, ενώ ο αδερφός του Ευμένιος το 1846. Γονείς τους ήταν ο Χαρίτος Χαριτάκης από τα Πιτσίδια και η Μαρία Ανδρουλάκη από τη Λοχριά Ρεθύμνου.
Τα παιδιά που είχαν βαφτιστεί Νικόλαος και Εμμανουήλ, από μικρά έδειξαν την αγάπη τους προς την Εκκλησία και τη μοναχική ζωή.
Εγιναν μοναχοί στη Μονή Οδηγητρίας και στη συνέχεια ασκήτευσαν στις σπηλιές στο Μάρτσαλο πριν φτάσουν στην περιοχή του Κουδουμά, όπου έζησαν αρκετά χρόνια στο σπήλαιο του Αγίου Ιωάννη, στο σπήλαιο του Αγίου Αντωνίου, στο Αββακόσπηλιο και σε ένα άλλο μικρότερο δίπλα του.
Μέσα στο σπήλαιο παρουσιάστηκε η Παναγία στον Αγιο Παρθένιο και του ζήτησε να κτίσει το μοναστήρι της στον Κουδουμά.
Τα δύο αδέρφια δεν είχαν καθόλου χρήματα και το κτίσιμο ενός μοναστηριού φάνταζε αδύνατο, αλλά τελικά ο κόσμος στην περιοχή υποστήριξε με κάθε τρόπο τους μοναχούς, που είχαν γίνει γνωστοί για την αγιότητα τους και τα θαύματα που πραγματοποιούσε ο Παρθένιος.
Στον Αγιο Παρθένιο αποδίδονται πολλά θαύματα, όπως όταν έδιωξε τις ακρίδες που κατέτρωγαν τις σοδειές στον Κεραμέ Ρεθύμνου, όταν γέμισε η παραλία του Κουδουμά με πελεκημένες πέτρες για το κτίσιμο της μονής, όταν μετέτρεψε το θαλασσινό νερό σε γλυκό και άλλα πολλά που μπορείτε να διαβάσετε με λεπτομέρειες στο βιβλίο «Οι Οσιοι Παρθένιος και Ευμένιος και η Μονή Κουδουμά», που πωλείται στην έκθεση μέσα στο μοναστήρι.
Τα λείψανα των 2 αγίων φυλάσσονται στη Μονή Κουδουμά και εκτίθενται σε λαϊκό προσκύνημα στις μεγάλες γιορτές

Εορτή του Αγίου Σάββα του εν Καλύμνω

Σήμερα  Ε’ Κυριακή των νηστειών στον Ναό μας εορτάσαμε πανηγυρικά την μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Σάββα του εν Καλύμνω. Στην θεία Λειτουργία ιερούργησε ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος. 

Πλήθος πιστών προσέτρεξε στον ναό μας να προσκυνήσει τον νεοφανή αυτό Άγιο. 

Ο ναός θα παραμείνει όλη μέρα ανοικτός.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Το αιώνιο πρόβλημα του ανθρώπου είναι η απαλλαγή από τις αμαρτίες του και στη συνέχεια οι σχέσεις, που πρέπει να έχει με τον Θεό. Η αμαρτία είναι βαρύ και δυσβάστακτο γεγονός. Χρειάζεται να την αποθέσουμε στους ώμους του Χριστού, που είναι «ὁ αἴρων τήν ἀμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ιω. 1,29). Αμαρτία είναι η ανυπακοή του πλάσματος προς τον Πλάστη. Η αμαρτία είναι ο θάνατος της αθάνατης ψυχής. Είναι ο χωρισμός του άνθρωπου από τον Θεό. Είναι εφεύρεση του διαβόλου, παράβαση των εντολών του Θεού, διαφθορά της ανθρώπινης φύσης.

Η αμαρτία είναι αποτέλεσμα της υπερβολικής αγάπης προς τον εαυτό μας. Όταν πέσαμε από τον Παράδεισο, μας έπιασε ανησυχία. Τότε ο άνθρωπος άρχισε όλους να τους αντιμετωπίζει με καχυποψία και να τους υποβλέπει. Αγαπά αυτούς, που τον αγαπούν και μισεί εκείνους, που τον αποστρέφονται. Αρέσκεται στις κολακείες, συσσωρεύει αγαθά, πονηρεύεται. Η ροπή αύτη της φύσης είναι η αμαρτία. Είναι κληροδότημα του Αδάμ σε μας. Όλοι μας ερχόμαστε στον κόσμο με τη φορά προς την αμαρτία.

Τα στάδια της αμαρτίας είναι η προσβολή, που μπορεί να είναι ένας απλός λόγος, η μια τυχαία εικόνα, που εμφανίζεται για πρώτη φορά στην καρδιά μας. Ακολουθεί ο συνδυασμός και η επεξεργασία της προσβολής. Ύστερα έρχεται η συγκατάθεση του ανθρώπου να επιτελέσει την αμαρτία και τέλος παρατηρείται η αιχμαλωσία και η πράξη, που είναι πλήρης υποδούλωση του άνθρωπου. Σιγά – σιγά το μικρόβιο της αμαρτίας εισχωρεί μέσα μας και μας εξουθενώνει.

Τα αποτελέσματα της αμαρτίας είναι καταστροφικά και μάλιστα έχουν σχέση με την ψυχική ισορροπία του άνθρωπου. Η αμαρτία καταργεί την παρρησία στον Θεό και δεν αφήνει τον άνθρωπο να προσευχηθεί. Προκαλεί ντροπή και λύπη. Τα οψώνια της αμαρτίας είναι ο θάνατος, δηλ. ο χωρισμός του ανθρώπου από τον Θεό.

Δεν υπάρχει κανένα άλλο φάρμακο τόσο κατάλληλο για την εξαφάνιση των αμαρτημάτων όσο η μετάνοια. Ο Θεός μας έκανε μια μεγάλη δωρεά, που είναι η άφεση των αμαρτιών μας μέσα στο μυστήριο της μετανοίας και της εξομολογήσεως. Ο πνευματικός ιατρός με τη χάρη του Θεού θα μας βοηθήσει σημαντικά να ξεπεράσουμε το μεγαλύτε­ρο πρόβλημα της ζωής μας.

Μητροπ. Εδέσσης Ιωήλ, Ο επιούσιος Άρτος

Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Όλα τα δημιουργήματα του Θεού θα ήταν άθλια και στερημένα από τη δόξα του Θεού, εάν δεν δέχονταν την πρόνοιά Του. Θα ήταν ακόμη ο Θεός ένας ανάξιος λόγου, εάν άφηνε την κτίση έρημη από την αγαθότητά του. Καλύτερα να μην είχε δημιουργηθεί ο κόσμος και ο άνθρωπος, εάν ήταν παραμελημένοι από τον Θεό. Ο Θεός όμως «οὐδενὸς ἄπεστι τῶν ὄντων», γράφει ο άγιος Μάξιμος. Απόδειξη η ενσάρκωση του Υιού Του και η παρουσία της Εκκλησίας.

Οι άνθρωποι επινοούν οικονομικά και πολιτικά προγράμματα με σκοπό να αλλάξουν τον κόσμο. Τα έργα των ανθρώπων πολλές φορές είναι τέτοια, που οδηγούν την κτίση και τον άνθρωπο στην καταστροφή. Μόνο μέσα στην Εκκλησία η κτίση μεταμορφώνεται και χαριτώνεται. Το ψωμί και το κρασί γίνεται Σώμα και Αίμα Χρίστου, ο άνθρωπος θεός κατά χάρη, ο καθένας μας αποκτά «νουν Χριστού». Η Εκκλησία είναι το καμίνι που χωνεύει τον «παλαιό» άνθρωπο με τις αμαρτωλές πράξεις και επιθυμίες του και τον βγάζει καινούργιο.

Αγαπητοί αδελφοί, οι άνθρωποι εξυμνούν και καυχώνται για τα φθαρτά έργα τους, που πολλές φορές είναι εκτρώματα μπροστά στον Θεό. Απέναντι στον υπερφίαλο άνθρωπο της εποχής μας, η Εκκλησία μας καλεί να γίνει ο καθένας με τον αγώνα του «καινή κτίσις», να ντυθεί το νέο άνθρωπο, «τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτὸν».

Μητροπ. Εδέσσης Ιωήλ, Ο επιούσιος Άρτος