ΤΟ ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

Χριστός Ανέστη, χαρά μου!

Ο γλυκύς και ωραίος αυτός λόγος του οσίου και θεοφόρου πατρός ημών Σεραφείμ του Σαρώφ, διαχρονικά παραμένει παρηγορητικός για κάθε μία ψυχή. Ιδιαίτερα στις μέρες αυτές που διάγουμε. Χρησιμοποιείται από τους πιστούς και ευλαβείς χριστιανούς για να δηλώσει το μοναδικό, εκπληκτικό και εξαίσιο γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.

Ο Πατήρ των οικτιρμών και Θεός πάσης παρακλήσεως εδημιούργησε τον ουρανό και τη γη και όλα όσα υπάρχουν σ᾽ αυτά και με μία ξεχωριστή προσωπική επέμβαση δημιούργησε τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος όμως παρασύρθηκε στην αποστασία, διότι τον ξεγέλασε ο μισάνθρωπος διάβολος. Βλέποντας την τραγική πτώση του ανθρώπου και την ελεεινή κατάσταση στην οποία κατήντησε, ο Θεός από την πρώτη κιόλας στιγμή του ανακοίνωσε την ελπίδα της σωτηρίας.

Όταν έφθασε η προκαθορισμένη ώρα κατά την οποία ο Θεός δυναμικά θα επενέβαινε μέσα στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους, στη σκηνή του θεάτρου αυτού του κόσμου, τα πάντα βρίσκονταν μέσα σε ένα χάος· τα πάντα βρίσκονταν μέσα στο σκότος, το πνευματικό και ψηλαφητό. Τότε ήταν που ανέτειλε ο Ήλιος της δικαιοσύνης, ταπεινός και πραΰς τη καρδία. Θεός ων έγινε άνθρωπος για μας τη απείρω αυτού αγάπη και αγαθότητι, αναζητώντας τον πλανώμενο και πλανεμένο άνθρωπο, ο οποίος νόμιζε ότι θα βρει την ευτυχία μακράν του Θεού, τον οποίον θάμπωσαν τα δηλητηριώδη λόγια του αρχεκάκου όφεως. Και ο Θεός, η ελπίδα της σωτηρίας μας, παρέδωσε τον εαυτόν του στο προαιώνιο σχέδιο της σωτηρίας μας· όχι αυτό που ήθελε ο ίδιος, αλλά αυτό που εμείς επιλέξαμε, αυτό που εμείς καθορίσαμε. Και τι ήταν αυτό το σχέδιο; Κόπος και πόνος, θλίψις και οδύνες, παθήματα και θάνατος. Κι αυτός μετά χαράς παρέδωσε τον εαυτόν του εις θάνατον, μάλιστα δε σταυρικό, δηλαδή τον πιο ατιμωτικό και απάνθρωπο. Προθύμως λοιπόν παρέδωσε τον εαυτόν του και υπέμεινε σταυρό και θάνατο, αισχύνη καταφρονήσας, αποβλέποντας στην απολύτρωση του ανθρωπίνου γένους το οποίο τόσον πολύ ηγάπησεν. Και γεύτηκε τον θάνατο ο αθάνατος για να μας αθανατίσει, ανασταίνοντας τον εαυτόν του εκ των νεκρών. Πρωτότοκος εκ των νεκρών αναστάς, οδοποιεί για τον καθένα μας την πορεία προς τον ουράνιο Πατέρα, δίδοντάς μας την ελπίδα της σωτηρίας και σφραγίζοντάς μας διά της Αναστάσεώς του την κατά χάριν υιοθεσία, τη βεβαίωση και την οντολογική πραγματικότητα ότι είμαστε παιδιά κατά χάριν του ουρανίου Πατρός και μόνου όντως αγίου Θεού.

Από τη δική του πλευρά ο Θεός ετελείωσε, δηλαδή συμπλήρωσε μέχρι τέλους και ετελειοποίησε, δηλαδή ολοκλήρωσε σε όλα τα επίπεδα και σε όλες τις διαστάσεις το έργο του. Σ᾽ εμάς απομένει η διάθεση και η προθυ-μία, με εμπιστοσύνη και τελεία παράδοση στα χέρια του, ώστε, συνερ-γούντος του Θεού, να επιτύχωμε τον σκοπό της ζωής μας που δεν είναι άλλος από την παραμονή και διαμονή μετά του Θεού εις τους αιώνας.

Επισκόπου Λήδρας κ. Επιφανίου, Ηγουμένου της Ι.Μονής Μαχαιρά