Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΧΑΡΙΤΩΝΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

- Γέροντα, πώς μπορείς να αντιμετώπισης τον άλλον, όταν είναι νευριασμένος;

- Με την υπομονή!

- Και αν δεν έχεις;

- Να πάς να αγοράσεις! Πουλάνε στα σούπερ-μάρκετ!... Κοίταξε, όταν ο άλλος είναι μπουρινιασμένος, ό,τι και να του πεις, δεν γίνεται τίποτε. Καλύτερα εκεί­νη την στιγμή να σιωπήσεις και να λες την ευχή. Με την ευχή θα καλμάρει ο άλλος, θα ηρεμήσει και θα μπόρε­σης μετά να συνεννοηθείς μαζί του. Βλέπεις, και οι ψα­ράδες δεν πάνε να ψαρέψουν, αν δεν έχει μπουνάτσα· κάνουν υπομονή, ώσπου να καλοσυνέψει ο καιρός.

- Πού οφείλεται, Γέροντα, η ανυπομονησία των ανθρώπων;

- Στην πολλή... εσωτερική τους ειρήνη! Ο Θεός την σω­τηρία των ανθρώπων την κρέμασε στην υπομονή. «Ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, σωθήσεται», λέει το Ευαγγέλιο. Γι' αυτό δίνει δυσκολίες, διάφορες δοκιμασίες, για να ασκη­θούν στην υπομονή οι άνθρωποι.

Η υπομονή ξεκινά από την αγάπη. Για να υπομείνεις τον άλλον, πρέπει να τον πονέσεις. Και βλέπω πως με την υπομονή σώζεται η οικογένεια. Είδα θηρία να γίνονται αρνιά. Με την εμπιστοσύνη στον Θεό τα πράγματα εξελίσσονται ομαλά και πνευματικά. Μια φορά, όταν ήμουν στην Μονή Στομίου, είχα δει στην Κόνιτσα μια γυναίκα που έλαμπε το πρόσωπο της. Ήταν μητέρα πέντε παιδιών. Μετά θυμήθηκα ποια ήταν. Ο άνδρας της ήταν μαραγκός και έπαιρνε πολ­λές φορές δουλειές μαζί με τον μάστορα μου. Μια κουβέντα να του έλεγαν οι νοικοκυραίοι, λ.χ. «μαστρο-Γιάννη, μήπως αυτό να το κάνουμε έτσι;», γινόταν θη­ρίο. «Έμενα θα μου κάνεις τον δάσκαλο;», τους έλεγε. Έσπαζε τα εργαλεία του, τα πετούσε και έφευγε. Αφού παρατούσε την δουλειά του και τα έσπαζε όλα σε ξένα σπίτια, καταλαβαίνεις στο σπίτι του τί έκανε! Αυτή λοιπόν ήταν του μαστρο-Γιάννη η γυναίκα. Με αυτόν τον άνθρωπο δεν μπορούσες μια μέρα να καθίσεις, και αυτή χρόνια ζούσε μαζί του. Κάθε μέρα περνούσε μαρ­τύριο, και όμως όλα τα αντιμετώπιζε με πολλή καλοσύνη και έκανε υπομονή. Επειδή ήξερα την κατάστα­ση στο σπίτι, όταν την συναντούσα, την ρωτούσα: «Τί κάνει ο κυρ-Γιάννης; Δουλεύει;». «Ε, πότε δουλεύει, πότε κάθεται λιγάκι!». «Πώς τά περνάτε;». «Πολύ καλά, Πάτερ!», μου έλεγε. Και το έλεγε με την καρδιά της. Δεν υπολόγιζε που έσπαζε τα εργαλεία του - και αξίας εργαλεία - ούτε που αναγκαζόταν η καημένη να ξενοδουλεύει, για να τα βγάλουν πέρα. Βλέπετε με πόση υπο­μονή, με πόση καλοσύνη και με πόση αρχοντιά τα αντι­μετώπιζε όλα! Ούτε τον κατηγορούσε  καθόλου!  Γι' αυτό  ο Θεός την χαρίτωσε  και  έλαμπε  το πρόσωπο της. Με­γάλωσε και τα πέντε παιδιά της και έγιναν πολύ καλά παιδιά. Μπόρεσε και κράτησε και τα παιδιά της.

- Γέροντα, πώς μπορούσε να δικαιολογεί τον άνδρα της;

- Με έναν καλό λογισμό: «Άνδρας μου είναι, έλεγε, θα πει και καμιά κουβέντα. Και εγώ, αν ήμουν στην θέση του, μπορεί να έκανα τα ίδια». Εφάρμοζε το Ευαγγέλιο, γι' αυτό ο Θεός έστελνε την θεία Χάρη Του. Και αν κοσμικοί άνθρωποι κάνουν υπομονή και χαρτώνονται, πόσο μάλλον πρέπει να κάνουμε υπομονή εμείς οι μοναχοί, που έχουμε όλες τις προϋποθέσεις, όλες τις δυνατότητες για πνευματική ζωή!

Όπως έχω καταλάβει, τα μεγαλύτερα σκάνδαλα, όχι μόνο στις οικογένειες  άλλα  και  στα  κράτη,  γίνονται  από  τιποτένια πράγματα.

Στην οικογένεια πρέπει ο ένας να ταπεινώνεται στον άλλον, να μιμείται τις αρετές του, άλ­λα και να ανέχεται τις ιδιοτροπίες του. Για μια τέτοια αντιμετώπιση πολύ βοηθάει να σκέφτεται κανείς ότι ο Χριστός θυσιάσθηκε για τις αμαρτίες μας και μας ανέ­χεται όλους, δισεκατομμύρια ανθρώπους, αν και είναι αναμάρτητος - ενώ εμείς, όταν ταλαιπωρούμαστε από τις ιδιοτροπίες των άλλων, εξοφλούμε αμαρτίες. Τα οικονομάει έτσι ο Καλός Θεός, ώστε ο ένας, με το χάρισμα που έχει, να βοηθάει τον άλλον, και, με το κουσούρι που έχει, να ταπει- νώνεται στον άλλον. Γιατί ο κάθε άνθρω­πος έχει τα χαρίσματα του, άλλα έχει και μερικά κου­σούρια και πρέπει να αγωνίζεται να τα κόψει.

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι, Οικογενειακή Ζωή.