ΣΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ ΚΡΥΒΕΤΑΙ Η ΑΡΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μια μέρα ήρθε στο Καλύβι κάποιος και μου είπε ότι είναι πολύ στενοχωρημένος, γιατί δεν συμφωνεί με την γυναίκα του. Είδα όμωςότι δεν υπάρχει κάτι σο­βαρό ανάμεσά τους. Έχει ένα εξόγκωμα αυτός, κάποιο άλλο η γυναίκα του, και δεν μπορούν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον. Χρειάζονται λίγο πλάνισμα. Πάρε δύο σανίδες απλάνιστες. Η μία έχει σ' αυτό το σημείο έναν ρόζο, η άλλη σ' εκείνο το σημείο και αν πας να τις ενώσεις, μένει ένα κενό ανάμεσά τους. Άμα όμως πλανίσεις λίγο τη μια από εδώ, λίγο την άλλη από εκεί, αλλά με  την ίδια πλάνη, αμέσως εφάπτονται[1].

Μου λένε μερικοί άνδρες: «Δεν συμφωνώ με τη γυναίκα μου· είμαστε αντίθετοι χαρακτήρες. Άλλος χαρακτήρας εκείνη, άλλος εγώ! Πώς κάνει τέτοια πα­ράξενα πράγματα ο Θεός; Δεν  θα μπορούσε να οικονομήσει μερικές καταστάσεις έτσι, ώστε να ταιριάζουν τα ανδρόγυνα, για να μπορούν να ζουν πνευματικά;». «Δεν καταλαβαίνετε, τους λέω, ότι  μέσα στη διαφορά των χαρακτήρων κρύβεται η αρμονία του Θεού; Οι δια­φορετικοί χαρακτήρες δημιουργούν αρμονία. Αλοίμονο, αν ήσασταν ίδιοι χαρακτήρες! Σκεφτείτε τι θα γινόταν, αν λ.χ. και οι δύο θυμώνατε εύκολα· θα γκρεμίζατε το σπίτι. Ή, αν και οι δύο ήσασταν ήπιοι χα­ρακτήρες, θα κοιμόσασταν όρθιοι! Αν ήσασταν τσιγκούνηδες, θα ταιριάζατε  μεν, αλλά θα πηγαίνατε και οι δύο στην κόλαση. Αν πάλι ήσασταν απλοχέρηδες, θα μπορούσατε να κρατήσετε σπίτι; θα το διαλύατε, και τα παιδιά σας θα γύριζαν στους δρόμους. Ένα στραβόξυλο, αν πάρει ένα στραβόξυλο, ταιριάζουν με­ταξύ τους - έτσι δεν είναι; - θα σκοτωθούν όμως σε μιαμέρα! Γι' αυτό, τι γίνεται; Οικονομάει ο Θεός ένας κα­λός να πάρει ένα στραβόξυλο, για να βοηθηθεί, γιατί μπορεί να είχε καλή διάθεση, αλλά να μηνείχεβοηθηθείαπό μικρός».

Οι μικροδιαφορές των χαρακτήρων των συζύγων βοηθούν να δημιουργηθείμια αρμονική οικογένεια, για­τί ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Στο αυτοκίνητο είναι απαραίτητο και το γκάζι, για να προχωρήσει, άλλα και το φρένο, για να σταματήσει. Αν το αυτοκίνητο είχε μόνο φρένο, δεν  θα κουνιόταν, και αν είχε μόνον ταχύ­τητες, δεν θα μπορούσε να σταματήσει. Σε ένα ανδρό­γυνο ξέρετε τι είπα; «Επειδή ταιριάζετε, γι' αυτό δεν ταιριάζετε!». Είναι και οι δύο ευαίσθητοι. Αν συμβεί κάτι στο σπίτι, και οι δύο τα χάνουν και αρχίζουν: «Ωχ, τι πάθαμε!» ο ένας, «ωχ, τι πάθαμε!» ο άλλος. Ο ένας δηλαδή βοηθάει τον

άλλον να απελπιστεί πιο πολύ. Δεν  μπορεί να τον τόνωσει λίγο· «για στάσου, να του πει, δεν είναι και τόσο σοβαρό αυτό που μας συμβαίνει». Το έχω δει αυτό σε πολλά ανδρόγυνα.

Και στην αγωγή των παιδιών, όταν οι σύζυγοι είναι διαφορετικοί χαρακτήρες, μπορούν περισσότερο να βο­ηθήσουν. Ο ένας κρατάει λίγο φρένο, ο άλλος λέει: «Άφησε τα παιδιά λίγο ελεύθερα». Αν τα στριμώξουν και οι δύο, θα χάσουν τα παιδιά τους. Και αν τα αφή­σουν και οι δυο ελεύθερα, πάλι θα τα χάσουν. Ενώ έτσι βρίσκουν και τα παιδιά μία ισορροπία.

Θέλω να πω ότι όλα χρειάζονται. Φυσικά δεν πρέ­πει να ξεπερνούν τα όρια, άλλα ο καθένας να βοηθάει τον άλλον  με  τον τρόπο του. Αν φας λ.χ. κάτι πολύ γλυκό, θέλεις να φας και κάτι που είναι λίγο αλμυρό. Τρως, ας υποθέσουμε, πολλά σταφύλια, θέλεις και λίγο τυρί, για να κόψη τη γλύκα. Ή τα λάχανα, άμα είναι πολύ πικρά, δεν τρώγονται. Το λίγο πικρό όμως βοη­θάει, όπως και το λίγο ξινό. Αλλά, αν όποιος είναι ξινός λέει: «να γίνετε όλοι ξινοί σαν κι εμένα», όποιος είναι πικρός λέει: «να γίνετε όλοι πικροί», και ο άλλος που είναι αλμυρός λέει: «όλοι να γίνετε αλμυροί», τό­τε δεν γίνεται χωριό.

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι, Οικογενειακή Ζωή.

---

1.     Ο Γέροντας εννοεί ότι η εργασία αυτή γίνεται από τον Πνευ­ματικό και είναι αποτελεσματική, εφόσον οι σύζυγοι θα έχουν τον ίδιο Πνευματικό, ώστε το πλάνισμα να γίνει «με την ίδια πλάνη».