-Γέροντα, οἱ δοκιμασίες πάντοτε ὠφελοῦν τοὺς ἀνθρώπους;
-Ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ πῶς ἀντιμετωπίζει κανεὶς τὶς δοκιμασίες. Ὅσοι δὲν ἔχουν καλὴ διάθεση, βρίζουν τὸν Θεὸ, ὅταν τοὺς βρίσκουν διάφορες δοκιμασίες. «Γιατὶ νὰ τὸ πάθω ἐγὼ αὐτὸ; λένε. Νά, ὁ ἄλλος ἔχει τόσα καλά! Θεὸς εἶναι αὐτός;». Δὲν λένε «ἥμαρτον», ἀλλὰ βασανίζονται.
Ἐνῶ οἱ φιλότιμοι λένε: «Δόξα τῷ Θεῷ! Αὐτὴ ἡ δοκιμασία μὲ ἔφερε κοντὰ στὸν Θεὸ. Ὁ Θεὸς γιὰ τὸ καλό μου τὸ ἔκανε». Καὶ ἐνῶ μπορεῖ πρῶτα νὰ μὴν πατοῦσαν καθόλου στὴν ἐκκλησία, μετὰ ἀρχίζουν νὰ ἐκκλησιάζονται, νὰ ἐξομολογοῦνται, νὰ κοινωνοῦν. Πολλὲς φορὲς μάλιστα ὁ Θεὸς τοὺς πολὺ σκληροὺς τοὺς φέρνει κάποια στιγμὴ μὲ μιὰ δοκιμασία σὲ τέτοιο φιλότιμο, ποὺ μόνοι τους παίρνουν μεγάλη στροφὴ καὶ ἐξιλεώνονται μὲ τὸν πόνο ποὺ νιώθουν γιὰ ὅσα ἔκαναν.
-Γέροντα, πρέπει νὰ λέμε «δόξα Σοι ὁ Θεός», ὅταν ὅλα πηγαίνουν καλὰ;
-Μά, ἄν δὲν λέμε τὸ «δόξα Σοι ὁ Θεὸς» στὶς χαρές, πῶς θὰ τὸ ποῦμε στὶς θλίψεις; Ἐσὺ τὸ λὲς στὶς θλίψεις καὶ δὲν θέλεις νὰ τὸ πῆς στὶς χαρὲς; Ἀλλά, ὅταν εἶναι ἀχάριστος κανείς, δὲν γνωρίζει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἀχαριστία εἶναι μεγάλη ἁμαρτία. Γιὰ μένα εἶναι θανάσιμο ἁμάρτημα. Ὁ ἀχάριστος μὲ τίποτε δὲν εὐχαριστιέται. Γιὰ ὅλα γκρινιάζει, ὅλα τοῦ φταῖνε. Τοὐλάχιστον νὰ ἀναγνωρίζουμε τὴν ἀχαριστία μας καὶ νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ μέρα-νύχτα γιὰ τὶς εὐλογίες ποὺ μᾶς δίνει. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο θὰ πάρουμε καταπόδι τὸν δειλὸ διάβολο, ὁ ὁποῖος θὰ συμμαζέψη τὰ ταγκαλάκια του καὶ θὰ γίνη μαῦρος καπνός, γιατὶ θὰ τοῦ ἔχουμε βρεῖ πιὰ τὸ ἀδύνατο σημεῖο.
-Ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ πῶς ἀντιμετωπίζει κανεὶς τὶς δοκιμασίες. Ὅσοι δὲν ἔχουν καλὴ διάθεση, βρίζουν τὸν Θεὸ, ὅταν τοὺς βρίσκουν διάφορες δοκιμασίες. «Γιατὶ νὰ τὸ πάθω ἐγὼ αὐτὸ; λένε. Νά, ὁ ἄλλος ἔχει τόσα καλά! Θεὸς εἶναι αὐτός;». Δὲν λένε «ἥμαρτον», ἀλλὰ βασανίζονται.
Ἐνῶ οἱ φιλότιμοι λένε: «Δόξα τῷ Θεῷ! Αὐτὴ ἡ δοκιμασία μὲ ἔφερε κοντὰ στὸν Θεὸ. Ὁ Θεὸς γιὰ τὸ καλό μου τὸ ἔκανε». Καὶ ἐνῶ μπορεῖ πρῶτα νὰ μὴν πατοῦσαν καθόλου στὴν ἐκκλησία, μετὰ ἀρχίζουν νὰ ἐκκλησιάζονται, νὰ ἐξομολογοῦνται, νὰ κοινωνοῦν. Πολλὲς φορὲς μάλιστα ὁ Θεὸς τοὺς πολὺ σκληροὺς τοὺς φέρνει κάποια στιγμὴ μὲ μιὰ δοκιμασία σὲ τέτοιο φιλότιμο, ποὺ μόνοι τους παίρνουν μεγάλη στροφὴ καὶ ἐξιλεώνονται μὲ τὸν πόνο ποὺ νιώθουν γιὰ ὅσα ἔκαναν.
-Γέροντα, πρέπει νὰ λέμε «δόξα Σοι ὁ Θεός», ὅταν ὅλα πηγαίνουν καλὰ;
-Μά, ἄν δὲν λέμε τὸ «δόξα Σοι ὁ Θεὸς» στὶς χαρές, πῶς θὰ τὸ ποῦμε στὶς θλίψεις; Ἐσὺ τὸ λὲς στὶς θλίψεις καὶ δὲν θέλεις νὰ τὸ πῆς στὶς χαρὲς; Ἀλλά, ὅταν εἶναι ἀχάριστος κανείς, δὲν γνωρίζει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἀχαριστία εἶναι μεγάλη ἁμαρτία. Γιὰ μένα εἶναι θανάσιμο ἁμάρτημα. Ὁ ἀχάριστος μὲ τίποτε δὲν εὐχαριστιέται. Γιὰ ὅλα γκρινιάζει, ὅλα τοῦ φταῖνε. Τοὐλάχιστον νὰ ἀναγνωρίζουμε τὴν ἀχαριστία μας καὶ νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ μέρα-νύχτα γιὰ τὶς εὐλογίες ποὺ μᾶς δίνει. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο θὰ πάρουμε καταπόδι τὸν δειλὸ διάβολο, ὁ ὁποῖος θὰ συμμαζέψη τὰ ταγκαλάκια του καὶ θὰ γίνη μαῦρος καπνός, γιατὶ θὰ τοῦ ἔχουμε βρεῖ πιὰ τὸ ἀδύνατο σημεῖο.
